การประกอบอาชีพวิศวกรสำหรับผู้หญิงนั้นนอกจากจะต้องเจอกับความท้าทายในด้านการทำงานแล้ว ยังอาจจะต้องเจอกับปัญหาการแบ่งแยกในที่ทำงาน จนทำให้เป็นอุปสรรค์ในการเลื่อนขั้นหรือการทำงานในระยะยาวได้ โดยสถานการณ์เหล่านี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้น เพราะหากย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 40 ปีที่แล้ว ตอนนั้นถือเป็นครั้งที่มีผู้หญิงก้าวเข้ามาสู่วงการวิศวะ และสิ่งที่พวกเธอต้องเจอในตอนนั้นก็คือ การไม่ได้รับความเคารพเท่าวิศวกรชาย มักจะเข้ากับเพื่อร่วมงานไม่ได้ และอุปสรรค์ในการจัดสรรเวลาให้กับครอบครัว
โดยจากการที่ทีมนักประวัติศาสตร์ได้ทำการสอบถามเหล่าวิศวกรหญิงยุคบุกเบิกของประเทศสหรัฐอเมริกา ซึ่งอยู่ในช่วงยุค 70s ก็ได้รับคำบอกเล่าจากพวกเธอในหลายแง่มุม โดยเฉพาะปัญหาและอุปสรรคที่ต้องเจอในการทำงาน เช่น การต้องสร้างความมั่นใจกับตนเองอยู่เสมอ เนื่องจากพวกเธอมักจะถูกเปรียบเทียบกับวิศวกรชาย อีกทั้งยังได้รับค่าจ้างน้อยกว่า รวมไปถึงโอกาสในการเลื่อนตำแหน่งต่ำกว่า แม้ว่าพวกเธอจะเก่งกว่า หรือเหมาะสมกับตำแหน่งมากกว่าวิศวกรชายเหล่านั้นก็ตาม
นอกจากนี้ วิศวกรหญิงยังต้องพิสูจน์ตัวเองด้วยการทำงานหนักกว่าวิศวกรผู้ชายถึงเท่าตัว หรือต้องเจอกับการแบ่งแยก เช่นการที่ผู้คนมักจะเรียกพวกเธอว่า “วิศวกรหญิง” ในขณะที่ไม่มีใครเรียกว่าผู้ชายที่เป็นวิศวกรว่า “วิศวกรชาย” เลย พวกเขาเพียงแต่ถูกเรียกว่า “วิศวกร” เท่านั้น ซึ่งจากคำบอกเล่าของหนึ่งในวิศวกรหญิง เธออธิบายว่า “บางครั้งฉันรู้สึกว่าฉันไม่เหมาะกับอาชีพนี้” หรือ “ในบางครั้งฉันรู้สึกว่าไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งกับเพื่อนร่วมงาน”
ส่วนประเด็นต่อมาที่วิศวกรหญิงหลาย ๆ คนต้องเจอหลังแต่งงานและมีบุตรก็คือ การที่ต้องแบ่งเวลาในการทำงานและให้กับครอบครัว เป็นปัญหาที่วิศวกรชายส่วนใหญ่ในยุคนั้นไม่ต้องเผชิญ ทำให้การแข่งขันในการทำงานของวิศวกรหญิงและชายเป็นเรื่องที่ทำให้พวกเธอเสียเปรียบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอยังมักถูกคาดหวังให้ลาออกหลังจากคลอดบุตรอีกด้วย
และเนื่องจากวิศวกรหญิงที่ให้สัมภาษณ์ส่วนใหญ่อยู่ในวัยเกษียณ ผู้สัมภาษณ์จึงสอบถามว่า ในช่วงเวลาของการทำงานของพวกเธอนั้นมีอะไรที่พัฒนาบ้าง โดยได้รับคำตอบว่า “การพัฒนายังเป็นไปอย่างช้า” และถึงแม้ว่าการแบ่งแยกในปัจจุบันจะไม่ชัดเจนเท่าในยุคของพวกเธอ แต่ก็ยังคงมีให้เห็นอยู่บ้าง นอกจากนี้รูปแบบของการแบ่งแยกและความลำเอียงในที่ทำงานนี้ยังเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ ซึ่งสำหรับบางคนอาจจะใช้เวลาหลายปีกว่าจะตระหนักกับสิ่งที่เผชิญได้ และเมื่อถึงเวลานั้นพวกเธออาจจะสูญเสียความตั้งใจของเธอไปเลยก็ได้
อย่างไรก็ตาม ยังมีวิศวรหญิงบางส่วนที่มีความเห็นแตกต่างออกไป เพราะพวกเธอมองว่า ปัญหาเรื่องความไม่เท่าเทียมทางเพศในที่ทำงานนั้นไม่มีแล้ว โดยวิศวกรระดับอาวุธโสคนหนึ่งเล่าว่า “ปัจจุบัน วิศวกรหญิงรุ่นใหม่ส่วนใหญ่ต่างก็ได้รับการยอม อาจจะเป็นเพราะว่ามีผู้หญิงเข้ามาทำงานสายนี้มากขึ้น และวิศวกรชายรุ่นใหม่ก็คุ้นเคยกับการทำงานร่วมกับผู้หญิง เพราะเคยเรียนด้วยกันมา”
ถึงแม้ว่าวิศวกรหญิงผู้ให้สัมภาษณ์หลายจะเผชิญกับปัญหาในที่ทำงานมากมาย แต่เมื่อพวกเธอถูกถามว่า “จะให้คำแนะนำกับผู้หญิงรุ่นใหม่ที่อยากเป็นวิศวกรอย่างไรบ้าง” ก็ได้คำตอบไปในทางเดียวกันคือ “พยายามเข้านะ!” หรือบางคนก็แนะนำให้พวกเธออดทน ตั้งใจทำงาน และเลือกที่จะไม่รับฟังคำพูดแง่ลบต่าง ๆ
นอกจากนี้ยังมีคำแนะนำในทางปฏิบัติ เช่น การออกมาพูดเพื่อตัวเอง (Speak up) เลือกบริษัทที่เป็นมิตรกับคุณ และขอคำแนะนำจากวิศวกรหญิงหรือผู้ที่ยอมรับความหลากหลายทางเพศ โดยวิศวกรนิวเคลียร์คนหนึ่งกล่าวว่า การเข้าหาวิศวกรหญิงรุ่นพี่หรือผู้ที่มีประสบการณ์มากกว่านั้นช่วยได้เยอะมาก เพราะวิศวกรหญิงหลายคนผ่านปัญหาเดียวกันมา ดังนั้นจึงไม่ควรปลีกตัวทำงานคนเดียว
ความจริงแล้วปัญหาที่ผู้ให้สัมภาษณ์ประสบมานั้นเป็นปัญหาเชิงโครงสร้างที่มีทั้งเรื่องความเท่าเทียม การแบ่งแยก การล่วงละเมิดทางเพศ รวมถึงปัญหาสัดส่วนผู้ชายในสถานศึกษาที่มีมากกว่าผู้หญิงและเพศอื่น ๆ รวมไปถึงชาว LGBTQ+ และผู้พิการด้วย
กระทั่งในปัจจุบันผู้ชายยังเป็นส่วนใหญ่ของอาชีพสาย STEM (วิทยาศาสตร์, เทคโนโลยี, วิศวกรรมศาสตร์ และคณิตศาสตร์) ซึ่งถึงแม้ว่ากฎหมายและทัศนิคติของผู้คนในสหรัฐอเมริกาจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลง ก็จะมีการกระแสต่อต้านเสมอ ดังนั้น การเรียนรู้ที่จะรับมือกับการเปลี่ยนแปลงเหล่าจะไม่เป็นเพียงการทำเพื่อผู้หญิงเท่านั้น แต่เพื่อคนที่ทำงานในสายอาชีพทั้งที่รู้จักและไม่รู้จักทุกคน
